Stelletje fietserikken

Ergens in de zomer zaten An en ik op een terrasje, nieuwe toekomstplannetjes te bespreken: We gaan doorstuderen of we kunnen beginnen met solliciteren naar een serieuze baan. Terwijl er een bandje begon te spelen, gooide ik het er in mijn enthousiasme maar uit: An, ik heb eigenlijk alweer een paar weken besloten om op reis te gaan.

Van het een kwam het ander: 3 December stonden we samen klaar om door de douane te gaan op naar Nieuw Zeeland. Dit keer met twee grote karren aan spullen, maar van maximaal 30 kilo. Je denkt nu vast, dat is aardig wat. Dat is het zeker, tot we een aantal weken geleden besloten ons Nieuw Zeeland avontuur al fietsen te verkennen. Dus na wat rekenwerk bleef er per persoon 5 kilo aan bagage over, wat bestond uit een tent, matje, slaapzak en een tandenborstel. Zelf hadden wij 5 lagen kleding aan, dat al lopend door de douane allemaal uitmoest. Afijn, met twee gigantische dozen van onze eigen lengte en een backpack, waren we de attractie in de rij.

Naar Auckland vliegen kan volgens mij in 24 uur; wij hebben er totaal 50 uur over gedaan, vinden we leuk. Ik denk zelfs dat wij het record vliegtuigmaaltijden achter elkaar op eten hebben verbroken. De happy face bij het eerste bakje kip met rijst was duidelijk meer aanwezig dan bij de zevende keer, maar desalniettemin hebben we on prima vermaakt.
Eenmaal aangekomen in Auckland gingen we op zoek naar het bordje ' extra grote bagage' en daar stonden ons fietsjes. Enthousiast haalden we ze uit de doos en zetten ze fanatiek in elkaar. De eerste fietstest: Hebben wij goed opgelet tijdens onze fietscursus. Oh, dat hebben wij zeker wel. Had alleen het verkeerde gereedschap voor mijn stuur meegenomen dus met een dwars stuur gingen we richting de uitgang. Door het gestrompel met alle spullen: Twee backpacks p.p, de fiets, guitarlele en een dwarsstuur, kregen we een soort van voorrangspositie en mochten we overal vooraan aansluiten. De douane keken ons aan alsof we niet helemaal lekker waren; tot dat een zijn mond opendeed en zei: 'We hebben serieus nog nooit mensen fietsend door de douane gehad'. Het probleem was dat ze zonder doos niet meer door de scan konden, dus dat moest nu anders worden opgelost. Eenmaal buiten liepen we naar een bus die richting centrum ging en maakte we kennis met een redelijk opvliegende buschauffeur: ' Zijn jullie helemaal gek geworden, die fietsen kunnen niet mee zonder doos' . Dus wij hem zo naief mogelijk uitleggen dat die doos nog achter de douane stond. ' Dan gaan jullie maar fietsen'; kregen wij terug. Wij hem weer uitleggen dat je met een dwarsstuur niet echt meters kan afleggen. Zonder succes sloot hij de deuren en reed hij weg. Dus .. wel nu... We liepen hier en daar wat rond; kijkend voor een lift of iets. Nu blijkt het in Nieuw Zeeland heel afhankelijk te zijn van buschauffeur of je fiets mee mag of niet. Uiteindelijk vonden we iemand die ons door middel van een sight seeing tour afzetten bij ons hostel met .. fiets!

De volgende dagen stonden voornamelijk in het teken van de boel verkennen en spullen aanschaffen (aangezien we eigenlijk niks bij ons hadden). Ook zouden wij mijn fiets even repareren. Ik had de goede imbus vast gemaakt aan een schroevendraaier met de hoop dat ik zo mijn stuur vast kon zetten. Imbus lekker goed vastgeplakt met plakband en wij met zo' n houding voor de hostel deur: ' Zie ons even die fiets fixen' . Na 5 minuutjes betrokken onze gezichtjes en was de imbus inclusief het plakband in het stuur verdwenen en konden we er niet meer bij en waren wij eigenlijk nog verder van huis dan ervoor. Dus wij maar naar de fietsenmaker. We werden geholpen door de ' goochelaar' . Zijn collega's verzekerde dat hij alles kon oplossen. Na 10 minuten had hij het plakbandje er al uit en keek hij ons lachend aan toen er nog een stuk imbus in zat: ' Meiden ik neem de fiets wel even mee naar de werkplaats' . Onmiddelijk hoorden wij een kabaal, getik en gehamer. An keek voorzichtig om het hoekje en fluisterde: ' Flier, ik weet nu waarom familie nooit bij operaties mogen zijn... dit wil je niet zien' . Hij had in drie minuten al meer uit elkaar gehad dan dat ooit hoefde om 'm in een doos te laten passen. Maaaaar.. hij bleef weliswaar wel de goochelaar en hij heeft mijn hele fietsje gefixt!

Daarna zijn we vertrokken naar Waiheke Island op de fiets. Fietsje mee op de boot en vanuit daar zou het nog een halfuurtje door de bergen zijn. Al gauw kwamen we erachter dat het nog ongeveer 3 uur fietsen was en wij ons hadden verkeken op de kaart. Het was pittig, maar my .. wat geeft het een voldoening als je naar beneden sjeest en dan eenmaal op een natuurcamping midden in een national parc aan komt met uitzicht op de zee. Hier hebben wij 5 dagen doorgebracht, gewoon vakantie gehouden: Lekker gefietst, gewandeld en aan de wijnproeferij. Het was een basic camping met alleen een toilet en koud water. Het is eigenlijk heel leuk om het te moeten redden met de middelen die je hebt en dan zie je eigenlijk dat je dat prima redt.

Na een aantal dagen vertrokken we weer terug naar Auckland. We moesten hier nog wat dingen regelen om aan de bak te kunnen.
Eenmaal aan wal was het een drukste van jewelste. We gingen een stuk of wat hostels af, maar alles was volgeboekt. Van ellende zijn wij maar een hotel in gegaan, waar we vriendelijk te horen kregen dat de goedkoopste kamer 400 dollar was. We glimlachten beleefd en deden langzaam stapjes naar achter om vervolgens de voordeur weer uit te kunnen gaan. Het was zo druk in de stad, omdat Ed Sheeran zou optreden. Dus wij naar zo'n informatie punt die ons het beste aanbod gaf van 140 dollar en drie uur met de bus de stad uit. Uiteindelijk wonder boven wonder kreeg An het voor elkaar iets te vinden voor een normale hostelprijs en 10 minuutjes fietsen. In dit hostel zitten we nog steeds en dat bevalt ons echt meer dan prima. Het hostel is een beetje te vergelijken met een soap elke dag. Zo heb je een Filipijns stel dat super lekker kookt, 3 Canadezen die die vanaf 2 uur smiddags al redelijk teut zijn (zij noemen het ' I took a bus' .. ik vroeg ' Oke leuk waar naar toe?), een stel dat altijd ruzie maakt en daardoor nooit samen t diner afmaakt en dan heb je de owner die enige hoop in ons heeft dat wij hier wel carriere gaan maken (wij zien dat niet zitten), Chileense familie die de porties eten hier elke dag veel te klein vinden, Iraneze mannen die An willen gebruiken bij het verkopen van sieraden en dan heb je Bobby. Bobby in een 48 jarige man uit Duitsland en heeft al veel gereisd. Hij werkt tijdelijk voor Richard in de kerstbomenbusiness. Hij vroeg laatst of wij een dagje mee wilden om wat van het noorden te zien en dan konden gaan bbq'en op het strand; maar natuurlijk wilden wij dat! Dus om 04:45 uur ging ons wekkertje om vervolgens een halfuurtje later te kunnen vertrekken. Bobby stond al klaar met zijn cowboyhoed en wortels (hij probeert te stoppen met roken; dus voor elke sigaret eet hij een wortel). We werden opgehaald door Richard die met een redelijk aanwezige aanhanger aankwam rijden met een vrolijk sign: ' Christmastrees' erop gestickerd. Bobby en Richard vormden al om half 6 s' ochtends een kippenhok. An en ik probeerden nog een soort van wakker te worden, maar het gekwebbel was on. De eerste stop was op een kerstbomenfarm. Het duurt zo'n 3 jaar voor een kerstboom een normale kerstboom is (ja we hebben wel het een ander opgestoken) en op deze farm hadden zij er maar liefst 30000. We keken onze ogen uit. We konden niet helpen, omdat er strikte voorzorgsmaatregelen waren, dus wij moesten rond de auto blijven en vermaakte ons met balanceren op boomstammen en met de boerderijhond. In die kleine kar moesten 147 kerstbomen mee.. Richard reed een aantal rondjes om de boel te laten zakken; zodat ze er weer meer in konden stouwen; Afijn ze zijn tot 127 kerstbomen gekomen. Dus wij weer door naar de eerste klant. 90 Kerstbomen slepen en hier en daar een praatje met de kiwi's. Heel leuk. We zijn erna naar het strand gegaan en startten daar onze bbq. Het is leuk dat je dit gewoon overal mag doen en dan met zo'n uitzicht. Op de terugreis zat nu Richard op de kwebbelstoel en moest Bobby rijden. Dit werd een hilarische terugrit waarin we nagingen wat iedereen mee had in zijn tas tot Bobby die enthousiast nieuwe roadtrippen wilden plannen met alleen een hangmat (waar geen animo voor was) en Richard die alleen maar luxe hotels wilden. We passeerden nog een brug die speciaal gemaakt was voor een paar koeien en An en ik zongen de halve weg kerstliedjes; het ging werkelijkwaar nergens meer over. We kwamen niet meer bij om die twee; ze leken wel een getrouwd stel; ze waren het nooooit met elkaar eens en hadden altijd wel een weerwoord. Hilarisch.
De afgelopen dagen zijn we nog meegegaan naar een verjaardag van een vriend van Richard die 50 werd in een cafe aan het strand, zijn An en ik hier en daar fietstochtjes gaan doen, hebben nog een heel mooi eiland bezocht en zijn wij nu vervolgplannen aan het maken voor onze reis.

Wel, hoe het nu klinkt is dat we met kerst nog in Auckland zijn (voor tweede kerstdag hebben we kaartjes voor een paardenracefestival ofzo), afijn daarna vertrekken we naar Wellington en blijven daar voor New years en dan door naar het Zuidereiland; omdat het nu nog zomer is en wij het daar heel graag fietsend willen doen.

Kortom, moooi land en wij vermaken ons zeker wel!

Kus, Flier