Hallo Amerika!

Hallo kipperds,

Ik was eigenlijk eerst niet van plan om een blog bij te houden, maar ik merk nu al dat dit zo'n inspirerende reis is, dat ik het niet kon laten om mijn lange gedetailleerde verhalen te delen, fijn he!

Laat ik eens beginnen met de vlucht. Na op schiphol duizenden foto's te hebben genomen (van niet de vliegtuigen weliswaar), zijn we tot het laatste hoekje uitgezwaaid. Daarna heb ik Wytske uitgezwaaid, want zij moest zo'n 10 minuten eerder boarden. Na 10 minuten hobbelde ik erachteraan, liet bij het instappen mijn vliegticket nog ergens tussen vallen, samen met de stewardes mijn vliegticket ergens uitgevist en uiteindelijk kwam ik braaf te zitten tussen Wytske en een 9 uur slapende man, die af en toe mompelde dat hij die krijsende baby achter ons zijn slaap verstoorde en de broodjes kaas en vlees niet lustte of ergens allergisch voor was, afijn wij hebben opgegeten wat hij niet at. Ondertussen hebben wij de hele reis monopoly deal gespeeld.. Wyts kende het spel niet, maar won verbazend elke keer, wat de stewart ook niet onopgemerkt bleef. Dit zijn overigens geen boeiende details.

Tot daar aan toe verliep het soepeltjes en waren wij ontzettend nieuwsgierig naar onze research plek. Dit sloeg bij de overstap in Philadephia om.. we waren praktisch beland in de border security programs van televisie. Doordat wij geen stagevisum konden krijgen in korte tijd, gingen wij op een toeristenvisa, waardoor wij dus 'vrienden' gingen bezoeken in Amerika. De douane vertrouwden ons verhaal niet en we waren apart van elkaar gezet in de second security check. Dit was alles behalve leuk. Wyts is later apart gezet in een van de verhoor hokjes, ze hebben mijn facebook uitgecheckt en gezegd dat we aan het liegen waren omdat we toch research gingen doen en helemaal niet op vakantie kwamen. Ik probeerde ze in 'mijn engels' uit te leggen, dat we daar niet gaan werken voor geld, maar gewoon onderzoek willen doen voor onze eigen studie en daar een kijkje willen nemen. Op een of andere manier begrepen we elkaar niet ofzo en dreigde hij ons naar huis te sturen; want als je liegt hier, wordt je toegang geweigerd en mag je nooit meer naar de US in. Oh my god, wat waren dat slopende uren. Ondertussen hadden we onze overstap al lang gemist en daarmee ook onze treinen en alles wat we geregeld hadden om uberhaupt s'avonds nog in New Haven te komen. Uiteindelijk, nadat Wyts daar nog steeds 'vast' zat heb ik het telefoonnummer van het researchcenter gegeven en toen begreep die man het beter en werden we na een preek doorgelaten en mochten we toch verder reizen. Olee, wat waren wij een partij opgelucht! Onze koffertjes stonden nog alleen ergens midden in een hal, onze vlucht werd omgeboekt en we pakten het eerste vliegtuig naar New York. Wyts en ik waren allang blij met een vlucht, want de volgende ochtend zouden we gewoon starten met het internship… na allebei in een ander deel te hebben gezeten van het vliegtuig, liepen we opgelucht met onze spulletjes naar de uitgang en pakten we een bus naar het treinstation. Lot, hiervoor wil ik jou nog graag even persoonlijk bedanken… Gossip Girl is een uitkomst als het gaat om snel Central Station vinden.. het is net de serie!;) Daarna hebben we onze trein gepakt en daar stond Renee op ons te wachten om ons naar ons huisje te brengen, kennisgemaakt met onze andere huisgenoot en collega Ioulia en daarna lekker gaan slapen! Het huisje is leuk, we hebben een gezellig huiskamertje en ik deel met Wytsepyts een twijfelaarsbed, knusserdeknus, waar nu de foto van Madou en Anne boven hangt (jajaja, jullie cadeautjes worden optimaal gebruikt; de woordenlijsten en sinterklaasgedichten hangen aan de muur in de huiskamer!)... erg leuk!

De afgelopen dagen zijn echt vliegensvlug gegaan. We hebben kennisgemaakt met de mensen van het center. Iedereen is super aardig en het center is zo inspirerend. Het heeft verre weg het uiterlijk van een center (wat in mijn ogen overkomt als een wit gebouw met allemaal kamertjes en ramen en heel strak). Dit center is gebouwd in een oude brandweerkazerne en heeft hele knusse en huiselijke dingen. Met hele mooie kunst aan de muur (zelf gemaakt door de cliënten). Het is een hele inspirerende plek, moeilijk om uit te leggen, maar foto's volgen nog!

We hebben al een aantal trauma seminars gehad, waarin je super veel leert over observeren, casussen, dvt en trauma. Onze dagen zien er als volgt uit: S'ochtends mee naar de scholen en s'middags meetingen, seminars, inlezen en dvt sessies bekijken op video's. Het is zo interessant!
We zijn allemaal gekoppeld aan verschillende dramatherapeuten. Ik loop mee met Renee (onze begeleider) op elementary schools, met Cat ook op elementary schools (zij is fan van musicals en in de auto leer ik de nieuwste broadway updates en hits haha) en met Alyssa (ik loop met haar mee op de highschools X block projects).

De projecten zijn erg mooi en de kinderen zijn zo lief en klein. Wel zijn de problematieken hier heftig. Zoveel kleine kinderen hebben al gunviolence gezien of meegemaakt.
Momenteel zijn ze bezig met assesments in kindergarden: Het toetsen van stress bij kinderen met de leeftijd 4 tot 6. Eerst een gesprek en dan dvt spel. Dat is erg interessant en leer je veel van.. de dramatherapeuten observeren hier heel veel dingen in spel en kijken weer op andere manieren tegen spel aan, wat heeeel interessant is en wat ik graag ook zelf zou willen leren!
Ook heb ik meegelopen met 'Miss Kendra's list'. Miss Kendra is een fictief persoon, die haar kindje is verloren. Sindsdien ging ze naar scholen toe en stond ze bij de ingang om te vragen aan kinderen hoe het echt met ze ging. De kinderen vertelde haar dan verhalen en kregen ze een red bee voor het sterk zijn. Zo werden wij ook verwelkomt op het centrum de eerste dag, we hebben allemaal een red bee gekregen, met de boodschap: For your strength. Iedereen heeft er een in het center. Nu schrijven de kinderen brieven aan miss Kendra over of ze wel eens bang, verdrietig, boos zijn of zich zorgen maken om.. Deze brieven gaan naar het center en worden beantwoord door miss Kendra (eigenlijk de dramatherapeuten), dan krijgen de kinderen een brief terug. Ik ben nu twee keer meegeweest met 'Miss Kendra', een keer voor het begin verhaal (dan schreven ze hun eerste letter) en een keer om de terug geschreven brieven uit te delen. Het is een heel gaaf programma. Morgen krijgen we les van Christine om de brieven van de kinderen te scoren en later in het programma mogen we ook brieven terug gaan schrijven.

Daarnaast lopen we nu ook mee met dvt sessies in de elementary schools en woensdag wordt mijn eerste dag meelopen op highschool! Heel erg benieuwd!

Naast het werken, hebben we deze week wat eettentjes uitgeprobeerd en de pizza, burgers, donuts, muffins en koffie zijn hier prima te doen, haha! Afgelopen vrijdag hebben we onze 'we survived the first week-diner' gehad bij de Irish pub om de hoek! Daarnaast zijn we als een malle gaan shoppen. Eerder deze week naar een hele grote mall geweest, waar je je makkelijk vermaakt voor 2 uur. En gisteren naar West Field om nog even flink te shoppen voor de sneeuw die er over 2 weken aan zit te komen. Hele mooie lange busreis van 2 uur langs de zee en daarna heb ik toch even de kerstman gezien! Er liepen zelfs allemaal elfjes rond en die kerstman maar shinen! Terug ging op een of andere manier sneller, was ook een bus (bleek) die binnen 10 minuten in down town kon zijn. Alleen… rijden er geen bussen meer op zaterdag na een uur of 7 richting ons huis.. en wij waren wat laat. Na flink wat rare gesprekken en onze hersens te hebben gekraakt over ons huisadres… zo had ik namelijk een goed gesprek met een andere buschauffeur om thuis te komen: Well, we live near a gasstation. Waarop hij antwoordde: Really, do you know how many gasstations we have here? Afijn.. zijn we weer in de dunckin en donuts beland, wat rare types ontmoet.. gelukkig mochten we de telefoon van de werknemer lenen en hebben we een taxi kunnen regelen. We hadden het plan om s'avonds naar Yale te gaan en een impro show te bezoeken, maaaaaar helaas.. we hebben er te lang over gedaan en hadden 'm gemist! Volgende week maar weer proberen. In de taxi hebben we kennisgemaakt met 'onze James'.. hij heet ook echt James.. waar wij super blij mee waren na die rare types op straat! We hebben een toeristenboekje gekregen en het nummer van James; die gaan wij nog wel eens vaker nodig gaan hebben hier!
Vandaag hebben we chill aan gedaan, even uitslapen, artikelen lezen voor dvt en skypen! Als je wilt weten hoe het huis eruit ziet, vraag lies.. die kan het inmiddels dromen.

Kortom.. Of langom.. het is ontzettend leuk, inspirerend en mooi hier! Ben benieuwd naar week 2! Heel erg veel zin in!

Trouwens, Ik verzaak vaak in het bijhouden van blogs en typen, dus de volgende zal ergens … heus.. wel..komen!

Dikke kus vanuit New Haven! X

Ps. Graag sluit ik af met een wijze uitspraak, die ik de eerste dag in de gangpaden hoorde:
'Even a broken clock is right twice a day!'
en zo is het.