Goeie reis(t) joh
Door: By the one and only Flier
Blijf op de hoogte en volg Fliertje
12 Mei 2015 | Vietnam, Hanoi
'Keer kang boeng jaang, keer kang boeng jaang, sweh doi kaan, sweh doi kaan, boem, boem, bai, haai bah, jieoung, bim bam bom.'
Tot zover mijn Vietnamees in week 4. Ik kan dit zingend by the way! Het bovenstaande zet ik ook alle tijden in als ik met de lokale bevolking probeer te communiceren. Geloof mij, hier houd je je uren zoet mee.
Tot zover de inleiding over Vietnam. De weken gaan een partij snel! Dat we opstegen uit Nederland tussen de rollende cherrytomaatjes (omdat mijn buurvrouw enthousiast haar Mac Donalds maaltijdsalade had omgegooid) lijkt alweer zolang geleden. Afijn ik heb geen idee waar ik moet beginnen, wil ik jullie niet uren zoet houden met een gedetailleerde verhalen. Dus ik zal proberen er een beetje doorheen te sjeesen.
We zijn begonnen in Saigon, daar werden we verwelkomt door de warme familie van An, inclusief 6 redelijk boze honden en een zwangere poes. Het verkeer in Saigon is een live computerspel, waarbij je een mier bent die een kudde carnavallende olifanten probeert te passeren. Hele uitdaging dus. An had al gauw door dat je heel arrogant je hand op moest steken en stond zo hups aan de overkant. Terwijl ik nog een kwartier heen en weer stond te springen en bij elke stap mijn ogen dichtkneep en hoopte dat die scooters van negen verschillende kanten om mij heen zouden rijden. Dit doen ze, wonderbaarlijk genoeg. De weg naar huis vinden die avond was een groter avontuur. Het was donker en wisten wij veel waar we waren. Uiteindelijk zijn wij allebei in slaap gevallen en heeft onze taxichauffeur de weg zelf gevonden. De eerste nacht sliepen we als een blok door de jetlag; ondanks dat ik als een circusartiest boven op An belandde, na 1 of ander raar beest gehoord te hebben. An is nog heel, het beest ook nog. Een van de leukste dingen op reis is een lokale bus pakken; dat was leuk in India, Amerika en Vietnam net zo goed. Dan maak je het echte leven mee. De volgende dag dus ook, toen wij het heel koppig zelf wilden doen. Het verkeer stond vast en we hebben over een stukje van 20 minuten, 2 uur gedaan. Ik zat naast een hele lieve oude vrouw, die geen woord Engels sprak; maar tatataa gelukkig was daar An! An kan vloeiend Vietnamees en dat is een partij handig joh! Op deze manier leer je zoveel over het land, te gek! Dus toen was er in het Vietnamees een discussie los gebarst, waarbij de hele bus betrokken was, over mijn grote neus, aangezien hun neus niet zo groot is als de mijne. Na daar 2 uur lang hele goede gesprekken over te hebben gehad; zijn we braaf beland in het huis van An' s familie.
De volgende dag vertrokken we naar Mui Ne (ik ga er nu een beetje meer doorheen sjeesen, anders zit ik hier morgen nog en mis ik mijn trekkingstocht door Sapa). Hier verbleven we in een soort luxe oord, ook al werd het omschreven als Hostel. Dikke prima! Was een leuk nachtleven en we zijn overdag met een groep van 9 in een jeep (ja dat past) naar de sanddunes geweest. Hoppa in de woestijn. We hadden van andere reizigers al vernomen dat je niet een board hoeft te huren, want wat je ook probeert je glijdt niet van die zandheuvels af als toerist. Hoe koppig wij zijn op reis, waren wij er heilig van overtuigd dat wij dat wel konden doen! Dus wij met dat board, vol zelfvertrouwen, de halve woestijn doorgesjouwd. An ging er op zitten en zetten zich af. Ze kwam nog een centimeter vooruit, zoals voorspeld! Daar namen wij geen genoegen mee en hebben geprobeerd op alle mogelijke manieren met dat board van die heuvel af te glijden, zonder succes en werden we met vermaak uitgelachen door een groep Vietnamese toeristen, die zonder enige moeite met 1000 km per uur die berg af gleden.
Na een aantal dagen zijn we doorgetrokken naar Bien Hoa, op bezoek bij familie van An. Het was een hilarische rit met diverse bussen om daar te komen. Bussen gingen stuk, bussen namen ons voor 100 meter mee, en dan was er de tante van An die met een van de buschauffeuren aan de telefoon hing en hem streng toesprak dat wij netjes ergens werden afgezet op een kruispunt en niet zomaar langs de weg. Het leuke was dat die buschauffeur heel braaf luisterde nadat hij haar 3 keer aan de telefoon heeft gehad en ons daarna smeekte dat wij Anne's tante bellen als wij WEL in de goede bus zaten. Afijn, uren later, kwamen wij aan en werden we zo liefdevol en warm verwelkomd door twee tantes van An. Allebei aan een arm, liepen we naar het huis van de andere tante waar wij verbleven. Dit waren hele bijzondere dagen. We maakten kennis met heel veel familie van An. Ze waren allemaal zo lief. Moeilijk uit te drukken op papier maar het was ontzettend leuk! Het grappige was dat ook ieder familielid ons wilde trakteren op eten. Ik heb serieus nog nooit zo vol gezeten. Tevreden en met volle buikjes werden we ook weer liefdevol uitgezwaaid en gingen we richting Dalat.
Oke. Normaal gesproken zeggen ze dat je een paar uur doet over een busreis en dan moet je dat gewoon met gemak keer twee doen en dan weet je hoelaat je aankomt. Dus met die gedachten zijn we ook naar Dalat vertrokken. En zeker niet met het idee dat we daar stipt 4 uur in de nacht aan zouden komen. Na flink wat lawaai te hebben gemaakt bij een hotelletje, kwam er een slaperige man naar buiten die ons een sleutel gaf van een kamertje. Ik had hier niet het meest chille gevoel bij, mede omdat de geur van de kamer mij sterk deed denken aan een kamertje in India met bedbugs, kakkerlakken en schimmel. Nadat ik mij helemaal ingesnoerd had met klamboe, trui, lakenzak en een hoop deet, ben ik een soort van in slaapgevallen en heb ik nog even richting An geschreeuwd, check out time is 11 uur! Dus braaf om 1 minuut voor 11 stonden we beneden om uit te checken om vervolgens naar een ander hotel te gaan. We werden vriendelijk ontvangen door een mevrouw bij de uitcheckbalie, die heel oprecht geinteresseerd vroeg: No bedbugs? Ik schudde mijn hoofd en zij riep opgelucht: Fjieuw oke! Ze was zelfs verbaasd.. dus ik keek An met een scheef oog aan, van GOGOGOGOGOGOO! Dus wij een straatje verder wat nieuwe kamertjes bekijken. Opgegeven moment hebben wij er eentje uitgekozen en werden we aardig begeleid door een man naar boven. An en ik keken elkaar wel wat vreemd aan; die man kwam ons ontzettend bekend voor. Na onze paspoorten ingeleverd te hebben, konden we het niet laten om te vragen waar wij hem van kenden. Hij antwoordde dat hij niet onze taxichauffeur vannacht was en ook niet in een restaurantje werkt, maar tot onze grote schrik riep hij trots dat hij twee hotels had! Eentje om de hoek. Ja.. het was de slaperige man van het bedbughotel. Hoe was het mogelijk dat we tussen de 20 hotels die we passeerden, nogmaals zijn hotel kozen... serieus.. hoe?! Maar ik moet toegeven deze kamer was veel beter te doen, maar gewoon door het feit in mijn achterhoofd dat hij ook dat andere hotel bezat heb ik mij die komende 4 nachten als een bezetene ingesnoerd in alle mogelijke materialen die van mijzelf waren en ben ik uitgebreid met mijn hoofdlamp elke centimeter van het bed afgegaan. An is de rust het zelve en viel tevreden in slaap, terwijl ik nog spastisch alle pluisjes van mijn bedje gooide.
Maargoed, Dalat is een prachtplaats en er zijn een hele hoop outdoor activiteiten. Vol moed zijn we gaan abseilen! Met een gezellig groepje zijn we in een busje gestapt, richting de watervallen. Serieus een van de hoogtepunten van mijn reis. Ik was 10 uur lang doodsbenauwd, stond te shaken van angst en adrealine, maar was ook zo gelukkig met elke vaste grond die ik onder mijn voeten vond. We werden uit het busje gezet, met de mededeling dat we ons midden op straat even konden gaan omkleden.Veel tijd om te twijfelen hadden we niet, want er arriveerde alleen maar meer mensen. Dus als de wiedeweer met ons groepje achter de auto deur en daar trokken we onze hele klimuitrusting aan. Toen we op een soort kudde oempaloempa's leken, waren we klaar voor de eerste challenge. Inmiddels werd ik alweer omgedoopt tot de naam ' Fly ' (blijft beter dan freaker of flikker in India though). We liepen een super steile helling af als een soort buxbunny tekenfiguurtje. Je hopte van boom naar boom, om niet als een knikker naar beneden te rollen. Elke keer verdween er iemand achter zo' n giganstische boom en hoorde je ' auw' en dan wist je dat je groepsgenoot weer een paar meter verder was. Afijn, onze instructeur besloten midden op de steile helling uitleg te geven over de dag. Hun motto was: Don' t be lazy, be crazy. Dit maakte mij enthousiast en schijtsbenauwd tegelijkertijd. Vooral als ik dacht aan de constructies in India. Gelukkig moet ik er van terug komen, dat je dit echt wel veilig in Vietnam kunt doen. An had de hele dag een prethoofd, zelfs op de meest enge helling gedroeg ze zich als een soort spiderman. Ik zat meer in de bejaarde categorie. Zelf noem ik het genieten van het mooie uitzicht, maar stiekem was het gewoon bij elke stap 'laat mij blijven hangen, laat mij blijven hangen aan dat touw' . Ik ging als eerst van de eerste helling en ik donderde hoppa om, onder het genot van de instructeur en de groep, en verdween achter de helling. Na wat gestruggel kwam ik weer boven. Ook zijn we van watervallen afgegleden en van 6 meter hoogte gesprongen. Ze hadden nog een abseilhelling waar je halverwege tussen twee watervallen belandde (ook wel de wasmachine genoemd) en dan moet je maar hopen dat je daar beneden weer uitkomt. De engste vond ik die van 25 meter, waar je ergens vanaf 4 meter gewoon moest laten vallen; want het touw hield dan op. Het was ook niet zomaar een helling, je stond gewoon midden in een waterval. Dus tussendoor probeer je naar adem te happen, jezelf staande te houden en ik heb dat touw een soort van omhelst alsof het een reep chocolade was. Het was zo enorm gaaf. Ik werd letterlijk trillend uit het water gevist door Tha (onze instructeur), maar wat was dat leuk. An die ging uiteraard als een chimpansee die berg af en zwom heel relax met uiteraard een prethoofd naar de kant. Echt een van onze hoogtepunten van de reis.
Twee dagen erna zijn we 70 km gaan mountainbiken naar Nha Trang. Wat ontzettend mooi was, adembenemend (ook doordat we wat bergen op moesten trappen, maar voornamelijk ook de natuur). Hele toffe gids ook.
Inmiddels waren we beland in Nha Trang waar het holiday was voor de Vietnamezen; alles gaat dan 4 keer over de kop en een drukte van jawelste. Dus wij zijn de dag er na vertrokken naar jungle beach. Witte stranden, bamboo hutjes en zee. Het leuke was dat je daar alle maaltijden met z' n allen at, omdat je daar niks anders had. Het was zo' n droomstrand, weetjewel, met bbq en kampvuur. Hele toffe sfeer iedergeval! Daarna vertrokken we weer naar Nha Trang terug, waar het nog steeds vakantie was. Dit keer konden we genieten van een show in een strandtent met mode, messen, muziek en dans. An en ik hebben een aantal keer voor afschuw iel geroep en en onze ogen dicht geknepen toen die man met kapmessen in zijn oog porde. (dit wilde ik jullie ook graag even mededelen).
Daarna volgde nog een aantal mooie plaatsen naar Hoi An (waar het volle maan was en de hele rivier verlicht was met kaarsjes en kleurtjes), Hue (waar we een soort van paleis hebben bezocht) en Dong Hoi (waar we perongeluk zijn uitgestapt door mijn visie op de lonely planet) en hiervoor waren we in Phong na ke bang national park. Prachtige grotten, modderbaden en ziplinen. En uitgerekend daar mep ik mijzelf met een peddel onder mijn oog toen ik in een kajak een gondel uit venetie nadeed, dus vandaar die rode vlek op foto's in mijn face. Ik ben er even doorheen gesjeest, maar de bovenstaande plaatsen hebben hele avonturen opzich, maar ik ben het typen zat, haha. Dus die zijn voor de volgende keer.
Momenteel zijn we in Sapa en vertrekken we morgen voor een driedaagse trekking door de bergen. Dus nu chillen we ' m nog diehard met taart, sapjes en spelletjes en dan zullen we morgen aan de bak moeten!
Kortom (ook wel de samenvatting in een zin van dit hele verhaal): Vietnam is geweldig, reizen blijft tof en An is nog steeds An met prethoofd!
Dikke Doei! X
Tot zover mijn Vietnamees in week 4. Ik kan dit zingend by the way! Het bovenstaande zet ik ook alle tijden in als ik met de lokale bevolking probeer te communiceren. Geloof mij, hier houd je je uren zoet mee.
Tot zover de inleiding over Vietnam. De weken gaan een partij snel! Dat we opstegen uit Nederland tussen de rollende cherrytomaatjes (omdat mijn buurvrouw enthousiast haar Mac Donalds maaltijdsalade had omgegooid) lijkt alweer zolang geleden. Afijn ik heb geen idee waar ik moet beginnen, wil ik jullie niet uren zoet houden met een gedetailleerde verhalen. Dus ik zal proberen er een beetje doorheen te sjeesen.
We zijn begonnen in Saigon, daar werden we verwelkomt door de warme familie van An, inclusief 6 redelijk boze honden en een zwangere poes. Het verkeer in Saigon is een live computerspel, waarbij je een mier bent die een kudde carnavallende olifanten probeert te passeren. Hele uitdaging dus. An had al gauw door dat je heel arrogant je hand op moest steken en stond zo hups aan de overkant. Terwijl ik nog een kwartier heen en weer stond te springen en bij elke stap mijn ogen dichtkneep en hoopte dat die scooters van negen verschillende kanten om mij heen zouden rijden. Dit doen ze, wonderbaarlijk genoeg. De weg naar huis vinden die avond was een groter avontuur. Het was donker en wisten wij veel waar we waren. Uiteindelijk zijn wij allebei in slaap gevallen en heeft onze taxichauffeur de weg zelf gevonden. De eerste nacht sliepen we als een blok door de jetlag; ondanks dat ik als een circusartiest boven op An belandde, na 1 of ander raar beest gehoord te hebben. An is nog heel, het beest ook nog. Een van de leukste dingen op reis is een lokale bus pakken; dat was leuk in India, Amerika en Vietnam net zo goed. Dan maak je het echte leven mee. De volgende dag dus ook, toen wij het heel koppig zelf wilden doen. Het verkeer stond vast en we hebben over een stukje van 20 minuten, 2 uur gedaan. Ik zat naast een hele lieve oude vrouw, die geen woord Engels sprak; maar tatataa gelukkig was daar An! An kan vloeiend Vietnamees en dat is een partij handig joh! Op deze manier leer je zoveel over het land, te gek! Dus toen was er in het Vietnamees een discussie los gebarst, waarbij de hele bus betrokken was, over mijn grote neus, aangezien hun neus niet zo groot is als de mijne. Na daar 2 uur lang hele goede gesprekken over te hebben gehad; zijn we braaf beland in het huis van An' s familie.
De volgende dag vertrokken we naar Mui Ne (ik ga er nu een beetje meer doorheen sjeesen, anders zit ik hier morgen nog en mis ik mijn trekkingstocht door Sapa). Hier verbleven we in een soort luxe oord, ook al werd het omschreven als Hostel. Dikke prima! Was een leuk nachtleven en we zijn overdag met een groep van 9 in een jeep (ja dat past) naar de sanddunes geweest. Hoppa in de woestijn. We hadden van andere reizigers al vernomen dat je niet een board hoeft te huren, want wat je ook probeert je glijdt niet van die zandheuvels af als toerist. Hoe koppig wij zijn op reis, waren wij er heilig van overtuigd dat wij dat wel konden doen! Dus wij met dat board, vol zelfvertrouwen, de halve woestijn doorgesjouwd. An ging er op zitten en zetten zich af. Ze kwam nog een centimeter vooruit, zoals voorspeld! Daar namen wij geen genoegen mee en hebben geprobeerd op alle mogelijke manieren met dat board van die heuvel af te glijden, zonder succes en werden we met vermaak uitgelachen door een groep Vietnamese toeristen, die zonder enige moeite met 1000 km per uur die berg af gleden.
Na een aantal dagen zijn we doorgetrokken naar Bien Hoa, op bezoek bij familie van An. Het was een hilarische rit met diverse bussen om daar te komen. Bussen gingen stuk, bussen namen ons voor 100 meter mee, en dan was er de tante van An die met een van de buschauffeuren aan de telefoon hing en hem streng toesprak dat wij netjes ergens werden afgezet op een kruispunt en niet zomaar langs de weg. Het leuke was dat die buschauffeur heel braaf luisterde nadat hij haar 3 keer aan de telefoon heeft gehad en ons daarna smeekte dat wij Anne's tante bellen als wij WEL in de goede bus zaten. Afijn, uren later, kwamen wij aan en werden we zo liefdevol en warm verwelkomd door twee tantes van An. Allebei aan een arm, liepen we naar het huis van de andere tante waar wij verbleven. Dit waren hele bijzondere dagen. We maakten kennis met heel veel familie van An. Ze waren allemaal zo lief. Moeilijk uit te drukken op papier maar het was ontzettend leuk! Het grappige was dat ook ieder familielid ons wilde trakteren op eten. Ik heb serieus nog nooit zo vol gezeten. Tevreden en met volle buikjes werden we ook weer liefdevol uitgezwaaid en gingen we richting Dalat.
Oke. Normaal gesproken zeggen ze dat je een paar uur doet over een busreis en dan moet je dat gewoon met gemak keer twee doen en dan weet je hoelaat je aankomt. Dus met die gedachten zijn we ook naar Dalat vertrokken. En zeker niet met het idee dat we daar stipt 4 uur in de nacht aan zouden komen. Na flink wat lawaai te hebben gemaakt bij een hotelletje, kwam er een slaperige man naar buiten die ons een sleutel gaf van een kamertje. Ik had hier niet het meest chille gevoel bij, mede omdat de geur van de kamer mij sterk deed denken aan een kamertje in India met bedbugs, kakkerlakken en schimmel. Nadat ik mij helemaal ingesnoerd had met klamboe, trui, lakenzak en een hoop deet, ben ik een soort van in slaapgevallen en heb ik nog even richting An geschreeuwd, check out time is 11 uur! Dus braaf om 1 minuut voor 11 stonden we beneden om uit te checken om vervolgens naar een ander hotel te gaan. We werden vriendelijk ontvangen door een mevrouw bij de uitcheckbalie, die heel oprecht geinteresseerd vroeg: No bedbugs? Ik schudde mijn hoofd en zij riep opgelucht: Fjieuw oke! Ze was zelfs verbaasd.. dus ik keek An met een scheef oog aan, van GOGOGOGOGOGOO! Dus wij een straatje verder wat nieuwe kamertjes bekijken. Opgegeven moment hebben wij er eentje uitgekozen en werden we aardig begeleid door een man naar boven. An en ik keken elkaar wel wat vreemd aan; die man kwam ons ontzettend bekend voor. Na onze paspoorten ingeleverd te hebben, konden we het niet laten om te vragen waar wij hem van kenden. Hij antwoordde dat hij niet onze taxichauffeur vannacht was en ook niet in een restaurantje werkt, maar tot onze grote schrik riep hij trots dat hij twee hotels had! Eentje om de hoek. Ja.. het was de slaperige man van het bedbughotel. Hoe was het mogelijk dat we tussen de 20 hotels die we passeerden, nogmaals zijn hotel kozen... serieus.. hoe?! Maar ik moet toegeven deze kamer was veel beter te doen, maar gewoon door het feit in mijn achterhoofd dat hij ook dat andere hotel bezat heb ik mij die komende 4 nachten als een bezetene ingesnoerd in alle mogelijke materialen die van mijzelf waren en ben ik uitgebreid met mijn hoofdlamp elke centimeter van het bed afgegaan. An is de rust het zelve en viel tevreden in slaap, terwijl ik nog spastisch alle pluisjes van mijn bedje gooide.
Maargoed, Dalat is een prachtplaats en er zijn een hele hoop outdoor activiteiten. Vol moed zijn we gaan abseilen! Met een gezellig groepje zijn we in een busje gestapt, richting de watervallen. Serieus een van de hoogtepunten van mijn reis. Ik was 10 uur lang doodsbenauwd, stond te shaken van angst en adrealine, maar was ook zo gelukkig met elke vaste grond die ik onder mijn voeten vond. We werden uit het busje gezet, met de mededeling dat we ons midden op straat even konden gaan omkleden.Veel tijd om te twijfelen hadden we niet, want er arriveerde alleen maar meer mensen. Dus als de wiedeweer met ons groepje achter de auto deur en daar trokken we onze hele klimuitrusting aan. Toen we op een soort kudde oempaloempa's leken, waren we klaar voor de eerste challenge. Inmiddels werd ik alweer omgedoopt tot de naam ' Fly ' (blijft beter dan freaker of flikker in India though). We liepen een super steile helling af als een soort buxbunny tekenfiguurtje. Je hopte van boom naar boom, om niet als een knikker naar beneden te rollen. Elke keer verdween er iemand achter zo' n giganstische boom en hoorde je ' auw' en dan wist je dat je groepsgenoot weer een paar meter verder was. Afijn, onze instructeur besloten midden op de steile helling uitleg te geven over de dag. Hun motto was: Don' t be lazy, be crazy. Dit maakte mij enthousiast en schijtsbenauwd tegelijkertijd. Vooral als ik dacht aan de constructies in India. Gelukkig moet ik er van terug komen, dat je dit echt wel veilig in Vietnam kunt doen. An had de hele dag een prethoofd, zelfs op de meest enge helling gedroeg ze zich als een soort spiderman. Ik zat meer in de bejaarde categorie. Zelf noem ik het genieten van het mooie uitzicht, maar stiekem was het gewoon bij elke stap 'laat mij blijven hangen, laat mij blijven hangen aan dat touw' . Ik ging als eerst van de eerste helling en ik donderde hoppa om, onder het genot van de instructeur en de groep, en verdween achter de helling. Na wat gestruggel kwam ik weer boven. Ook zijn we van watervallen afgegleden en van 6 meter hoogte gesprongen. Ze hadden nog een abseilhelling waar je halverwege tussen twee watervallen belandde (ook wel de wasmachine genoemd) en dan moet je maar hopen dat je daar beneden weer uitkomt. De engste vond ik die van 25 meter, waar je ergens vanaf 4 meter gewoon moest laten vallen; want het touw hield dan op. Het was ook niet zomaar een helling, je stond gewoon midden in een waterval. Dus tussendoor probeer je naar adem te happen, jezelf staande te houden en ik heb dat touw een soort van omhelst alsof het een reep chocolade was. Het was zo enorm gaaf. Ik werd letterlijk trillend uit het water gevist door Tha (onze instructeur), maar wat was dat leuk. An die ging uiteraard als een chimpansee die berg af en zwom heel relax met uiteraard een prethoofd naar de kant. Echt een van onze hoogtepunten van de reis.
Twee dagen erna zijn we 70 km gaan mountainbiken naar Nha Trang. Wat ontzettend mooi was, adembenemend (ook doordat we wat bergen op moesten trappen, maar voornamelijk ook de natuur). Hele toffe gids ook.
Inmiddels waren we beland in Nha Trang waar het holiday was voor de Vietnamezen; alles gaat dan 4 keer over de kop en een drukte van jawelste. Dus wij zijn de dag er na vertrokken naar jungle beach. Witte stranden, bamboo hutjes en zee. Het leuke was dat je daar alle maaltijden met z' n allen at, omdat je daar niks anders had. Het was zo' n droomstrand, weetjewel, met bbq en kampvuur. Hele toffe sfeer iedergeval! Daarna vertrokken we weer naar Nha Trang terug, waar het nog steeds vakantie was. Dit keer konden we genieten van een show in een strandtent met mode, messen, muziek en dans. An en ik hebben een aantal keer voor afschuw iel geroep en en onze ogen dicht geknepen toen die man met kapmessen in zijn oog porde. (dit wilde ik jullie ook graag even mededelen).
Daarna volgde nog een aantal mooie plaatsen naar Hoi An (waar het volle maan was en de hele rivier verlicht was met kaarsjes en kleurtjes), Hue (waar we een soort van paleis hebben bezocht) en Dong Hoi (waar we perongeluk zijn uitgestapt door mijn visie op de lonely planet) en hiervoor waren we in Phong na ke bang national park. Prachtige grotten, modderbaden en ziplinen. En uitgerekend daar mep ik mijzelf met een peddel onder mijn oog toen ik in een kajak een gondel uit venetie nadeed, dus vandaar die rode vlek op foto's in mijn face. Ik ben er even doorheen gesjeest, maar de bovenstaande plaatsen hebben hele avonturen opzich, maar ik ben het typen zat, haha. Dus die zijn voor de volgende keer.
Momenteel zijn we in Sapa en vertrekken we morgen voor een driedaagse trekking door de bergen. Dus nu chillen we ' m nog diehard met taart, sapjes en spelletjes en dan zullen we morgen aan de bak moeten!
Kortom (ook wel de samenvatting in een zin van dit hele verhaal): Vietnam is geweldig, reizen blijft tof en An is nog steeds An met prethoofd!
Dikke Doei! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
