The amazing grape

De een heeft zijn eerste zwemles en de ander leert veters strikken. Geloof het of niet, maar ik typ deze blog nu terwijl ik An net heb uitgezwaaid voor haar eerste vliegles. Nee.. dit is geen grap: Ze is net in een vliegtuigje gestapt onder het mom van 'pilot a plane'. Ze cirkelt nu boven de zee met een enorme pretkop achter dat raam. Geniaal!

Er komt nu een heel verhaal aan, ik wens jullie veel succes haha! ;)

Ongeveer 2 maanden geleden zijn An en ik aangekomen in Blenheim en hebben wij gelijk alle baantjes in de wijngaarden afgebeld. Blenheim staat bekend om backpackers die er wel een paar weken willen werken. Zo idyllisch als werken in een wijngaard klinkt, wil ik jullie droombeeld niet verpesten. Je kunt nog doorscrollen naar het kopje `We're on the road again'...Afijn we waren naar dit stadje toe gefietst en de wijngaarden zagen er zo mooi uit. Werken tussen de druiven en bergen moest haast wel leuk zijn. Nou...eh.
Bij de vierde beller was het raak. De meneer zijn enige vraag was of we een beetje sterk waren. Ja maar natuurlijk zijn wij sterk, antwoordde ik hem verzekerd. De volgende dag half 7 stonden we al klaar bij het verzamelpunt om van start te kunnen gaan. Andere backpackers van ons hostel hadden ons al verzekerd dat het niet bepaald een droombaan was en dat praktisch iedereen al na de eerste dag ontslagen was. Dat was een hoopvol begin, vonden we! Wel samenvattend; het dagje leek meer op een mix tussen een taakstraf en een vrijwillig cultureel uitje. De meneer was overal!! Alsof hij dubbelgangers had, wist hij elke move van je in die wijngaard. Ik ben als pink panter door mijn rij gekropen om een muesli reep de pakken en die voor het leven op te vreten met mijn kop tussen de met zwavel bespoten wijnbladeren. Het was een goede meneer, maar naar mijn idee interpreteerde hij het woord 'werk' een beetje te extreem. Maar hey, we waren niet ontslagen! In plaats daarvan, namen wij maar ontslag...we hadden die avond namelijk een beter aanbod gekregen. We verhuisden van hostel naar camping en begonnen met onze nieuwe baan, ook deze keer in een wijngaard.

We reden de eerste drie weken met Jan, Fabian en Tim mee (die we nog kenden van het hostel). Elke ochtend stond in het teken van Duitse rapmuziek en een pizza lucht voor de lunchbreak. We werkten echt voor een top bedrijf en de werkomstandigheden waren zoveel beter.
Ik wilde even wachten met het schrijven van een blog tot ik er een helderder beeld van kreeg. Kijk het is makkelijk om erover te klagen, maar ik wilde kijken of ik er wel mijn draai in kon vinden. Ondanks dat de werkomstandigheden goed waren, moest ik de eerste twee weken echt doorkomen. Volgens mij heeft An mij soms vloekend uit die wijngaard horen komen, waar ik voor haar neus eindigde met de zin: Ik haat dit, ik haat dit echt... geef mij maar een wijngaard vol met cactussen. Wat subtieler gezegd; soms kom je erachter dat iets je niet ligt, wel.. bij mij is dat eenzaam in een rij struiken lopen voor 50 uur in de week: Tegen wie moet ik dan lullen? Wij waren begonnen met een aftelkalender, het gaf voldoening om die hokjes door te krassen na een dag. Ook startten wij de rubriek 'Hoogtepuntje van de dag'. Dit varieerde van eindelijk een modderig bezoekje op de quad aan de toilet tot het zien van een boterbloem met gaatjes. Dit geeft wel aan hoe boeiend het was. An en ik distantieerde ons wat meer van de groep (er hing nou niet echt een topsfeer), maar onze supervisor was wel echt heel aardig! Ik ben van dagdromen naar muziek luisteren gegaan tot het praten tegen die plantjes en hommels tijdens werkuren en de pauzes lulden An en ik dan wel weer vol met toekomstplannen of over het avondeten waar we een paar uur afzonderlijk van elkaar over na hebben kunnen denken. Uiteindelijk heb ik mijn uitdaging gehaald uit snel werken: Het zien als een grote sportwedstrijd. Dit werkte. Het begon mij wat te boeien. Gelukkig veranderde de werkzaamheden per week, waardoor het ook weer wat interessanter werd.

Ik wist van te voren weinig over werken in een wijngaard, maar elk plantje.. letterlijk elk plantje krijgt individuele aandacht. Dit varieert van onkruid wieden met de hand tot bladeren plukken om de druiven meer zonlicht te geven tot touwtjes spannen zodat het plantje er langs kan groeien. Je verbaast je over hoeveel werk zo'n wijngaard is en hoeveel tijd er in gaat zitten. Voor ons was dat fijn, omdat er veel werk was, maar ik drink mijn wijntje nu toch met de achterliggende gedachte: Dit glaasje heeft minstens 5 jaar gekost.

Maar goed, voor ik het wist..rolde ik voor het eerst in een andere groep. In deze groep hing een hele andere sfeer en ze zagen dit niet alleen als 'geld verdienen', maar dat je er ook maar iets van moest maken ook al is dit niet het meest uitdagende werk. Hier maakte ik het eerst kennis met Joe; onze andere supervisor. Schreeuwen dat die man kon om die groep te leiden, dat ik automatisch al de slappe lach kreeg. Hij legde ons de bladerpluktechniek uit en ik pieste praktisch in mijn broek met An. Hij ging als een dolle te keer en vertaalde het als 'je moet gewoon een bitchfight starten met die boom'. Dus An en ik kunnen nu heel goed als in die typische meidenfilms te keer gaan, wel met tuinhandschoenen aan en een veiligheidsbril op.. maar dat terzijde. We werden overgeplaatst naar zijn groep en werden nu elke ochtend met het werkbusje opgehaald, ook omdat de meeste van onze oude groep waren gestopt, omdat ze het echt niet meer leuk vonden.
We stonden samen op de camping met de awesome Saph. Awesome, was haar woord en dit werd ten alle tijden ingezet. Alles was 'Awesome' en als dat het niet was, werd het wel 'Awesome' gemaakt. In het busje zaten we met de vaste werknemers uit Blenheim zelf en dat was een zooitje ongeregeld, maar oh wat was dit leuk!! We vierden met zijn allen pauze, de heen en terugritten waren hilarisch en er was wat levendigheid tijdens het werk. Van druivengevechten tot elkaar contant laten schrikken als je je in de struik verstopt. Mijn hele beeld over die werkervaring veranderde. Nu merkte ik ook dat het geen reet uitmaakt wat voor werkzaamheden je doet daar, als het maar gezellig is. Het koste geen energie meer, maar we kregen er energie van. Terwijl Saph haar 20 regels uitlegde van hoe je echt awesome kan zijn, de vaste werknemers hun harde humor er in gooiden en Joe er dwars doorheen bleef lullen, heeft dit mijn hele ervaring veranderd naar echt een toptijd. Dus ik ben.. grapeful. ha..ha. We hebben afscheid genomen van deze toppers en onze fijne tijd op de camping waar we voor 5 weken in een heel warm bad zijn terecht gekomen. De eerste weken was het heerlijk om die vakjes op die aftelkalender door te krassen en dichterbij het doel te komen. De laatste week hebben wij het niet eens meer gedaan, omdat het stiekem steeds minder leuk was om afscheid te nemen van dat zooitje ongeregeld.

News flash: And...We're on the road again! We hadden 4 dagen Abel Tasman geboekt en in Nelson deden we onze inkopen voor de trekking. Het mooie aan Abel Tasman Park is ... dat er niks is. Ze hebben er 3 drinkwater punten en de rest van de punten moet je je water eerst koken. Je afval van de dagen, moet je mee terug nemen. Ik kreeg een beetje robinson gevoel: De zee was je douche, koken deden we op ons vuurtje en je kwam bijna geen mens tegen. We werden door een klein bootje gedropt op een strandje en vanuit daar zijn wij gaan lopen. Ik heb daar de mooiste sterrenhemel gezien en de zonsondergang en opgang is absurd..serieus absurd mooi. Dus An en ik banjerde lekker door de bergen en over de stranden met de kilo's op onze rug: heel veel drinkwater, eten, tent, matjes, slaapzakken, kookgerei.. en wat kleding. We kampeerde op hele afgelegen plekjes waar je alleen de zee hoorde. Je moest wel rekening houden met vloed en eb om de boel te kunnen afsnijden. We kwamen een ranger tegen die zei dat we even moesten doorlopen wilde we droog aan de overkant komen. Met onze backpack op onze rug en al het elektronica spul boven onze kop gehouden, hebben we gehobbeld door het water, dat inmiddels tot onze heupen kwam toen we de overkant haalden.

Na Nelson en Tasman zijn we teruggegaan naar Blenheim en hebben ons voorbereid op de fietstocht richting het zuiden. In twee dagen waren we in Kaikoura. We zijn er inmiddels achter dat de witte weggetjes op onze kaart niet voor onze fietsen gemaakt zijn. Wij fietsen hier over de snelweg vol toeters en bellen en met reflecterende kleding. Dus we zochten nog wat alternatieve routes, die we zo af en toe wel vinden. De tweede keer was minder een succes.. alleen maar grind en steentjes en wij zijn als bejaarden vooruit gegaan en een paar keer onderuitgeflikkerd, wat eigenlijk wel hilarische beelden opleverden.. gevaarlijk of pijnlijk was het niet..want we gingen amper vooruit. De snelwegen zijn hier goed te doen.. ze hebben goede zijwegen en aardig wat stops. We hadden de laatste dag 85 km gefietst... In Nederland doen we dit wel vaker, maar hier keken we elkaar aan op de laatste 10 van 'Sodeknetterrr'. We kozen uiteraard een dag uit van 30 graden, een snelweg zonder schaduw en wat bergen, hahaha.. toptijd. Maar An en ik werden al gauw afgeleid door de 4km die daarna volgde met alleen maar zeehonden langs de wegen op de rotsen. Het uitzicht is adembenemend, langs de zee en dan die dieren. Ik vind het heerlijk om zo fysiek uitgedaagd te worden. We zijn allebei nogal druk.. en zo kunnen we wat energie kwijt.

Momenteel zijn we in Kaikoura; het plekje waar je walvissen kan spotten of met dolfijnen kan gaan zwemmen. Wij doen daarentegen wat anders...zitten in een heeeeel chill hostel met een bed, na 40 dagen in een tentje.. en we maken onze dagen vol met het zwembad en de jacuzzi. Dus we hebben ons verblijf van 2 naar 3 naar 4 tot uiteindelijk 5 nachten verlengd. Om weer in een hostel te slapen geeft wat afwisseling. Zo sliep er een stel in onze dorm die s'nachts even hun relatieproblemen moest bespreken. Het meisje uitte even haar ontevredenheid over het feit waarom hij haar geen rozen had gegeven op Valentijnsdag. Waarop hij antwoordde dat hij haar toch een dolfijnentour cadeau had gedaan. Ik kon moeilijk mijn lach inhouden.
Morgen trekken we weer door naar Hawkswood.

We hebben geen planning, alleen een kaart die ons de weg naar het zuiden geeft. Lekker makkelijk.. want er is maar 1 weg.

Jongens! An is veilig geland... ze parkeert even mooi dat vliegtuig in. Haar verhaaltjes zijn te volgen op www.annewegblog.wordpress.com

Foto's kunnen we nog even niet uploaden, maar ze komen er aan, beloofd beloofd beloofd!


X