Even snel en kort vertellen hoe het nu gaat!

Hallo hallo, daar gaan we weer!

Volgens mij was ik ergens gebleven in Arambol... iets over: zon, zee, strand, cocktails, lekker eten en honden, toch?

Afijn, we zijn hier een aantal dagen blijven hangen, dus opgegeven moment waren we aardig ingeburgerd en schreeuwden de locale bevolking onze naam, oke zo ging het niet helemaal. Kirisch was een jongen die werkte in het restaurantje waar we vaak kwamen eten. Elise werd Ailese genoemd en bij mij begon het met freaker, gelukkig begroeten hij me later met flikker en niet veel later werd het omgebogen naar frikker, waar ik genoegen mee nam. Haha, maar hij was tof hoor! Zo kwamen we bij nog een aantal tentjes en winkeltjes dagelijks waar het soortgelijk aan toe ging.
Op onze laatste dag in Arambol kwamen All, Rocky en Carlos nog even gedag zeggen. Hun vrienden waren net aangekomen; een meisje uit Nederland Bregje en haar Indiase vriend. Samen zijn we nog een dagje naar het hondenstrand geweest. Nou is het ook wel een mooi rustig strand met een meer achter in de bergen, maar toch hadden lies en ik daar niet zoveel plezier. Het was namelijk het strand waar Elise gebeten was en toen we een voetje op het strand zetten kwam diezelfde hond ons spontaan op zijn eigen manier begroeten. Dus Lies en ik pakten wat we konden vinden van uitgedroogden kokosnoten tot kleine takjes en probeerden die beesten van ons af te houden, terwijl de rest rustig naar het strand liep. S'avonds zijn we met zijn allen gaan eten bij Kirisch, wat een mooie afsluiter was van Arambol. Daar kwamen we gelijk bij een tof nieuw item van onze reis. Bregje en haar vriend gingen morgen trouwen in Panaji, en ze hadden nog 1 getuige nodig, dus vroegen ze ons. Wij zouden die dag om 4 uur gaan vliegen naar Dehli, maar ze zouden trouwen in de ochtend en het was op de weg naar het vliegveld, dus.. waarom ook niet? Het leek ons wel gaaf om getuigen te zijn van een Nederlands Indiase bruiloft! Dus s'ochtends stonden we vroeg op, even een rondje strand maken om gedag te zeggen en toen zijn we gesprongen in een taxi naar Panaji. Wel, onze chauffeur was uiterst bijzonder. Hij reed zo ontzettend snel en remde keihard af dat lies en ik echt compleet misselijk werden. Volgens mij was hij nog te hyper van de avond ervoor ofzo, het was echt niet prettig. Maar toen waren we uiteindelijk in Panaji! We zijn even een koffietentje in gedoken omdat we moesten wachten op het bruidspaar. Toen we iedereen hadden gevonden, belde Bregje de 'dominee' op. Kijk.. het blijft toch India, dus echte afspraken maken blijven bijzonder. De bruiloft werd die dag verplaatst naar 12 uur in Mapusa en het was niet zeker of ze voor het weekend getrouwd zouden zijn, het kon ook wel maandag zijn. Dus helaas hebben Lies en ik toen moeten afhaken, want dat konden we echt niet redden. Toen we iedereen gedag hadden gezegd, hebben we weer alle moed verzameld om in de misselijke achtbaan auto te gaan, wat ons ineens reuze mee viel. Hij was nog een beetje duf van het wachten op ons, en hij reed toen ineens super sloom. Ach.. dat vonden we beter!

Vlieg.. vlieg.. vlieg

En we waren in Delhi! We hebben een hoop verhalen gehoord over deze stad: Achterlijk druk en je kon geen stap verzetten zonder aangestaard of aangesproken te worden. Dat viel bij ons echt reuze mee. We hebben voor 1 nacht een Hostel genomen met een paar andere meiden. Was gezellig, maar we besloten toch om door te gaan, omdat het jongens en meisjes kamers waren, dat zou een beetje sneu zijn voor Kon als hij de volgende dag aan zou komen. Dus...de volgende ochtend hadden Lies en ik ons ge-plant naast de andere Indiaers met hun bordjes. Op de onze stond KONRAD HAKKAART. Het kon niet missen.. al waren wij wel bang dat er nog iemand anders Konrad als naam had en wij met hem de halve reis moesten optrekken..hahaha. Ondertussen zijn we nog een beroemde bollywoodster tegen gekomen en toen kwam Konrad naar buiten. Hopaaaa! Delhi in! We hadden een mooie 3 persoonskamer en zijn de stad een beetje gaan verkennen die dag. We zaten net lekker op een terrasje, toen er een Amerikaan naar ons toe kwam met de vraag of we die avond in een bollywood film wilde spelen. Wat wilde ik dat graaaaag! Dat vond ik nog wel een toppunt, als je in India bent en je komt dansend voorbij in een bollywoodfilm hahaha. Helaas duurde de opnamens de hele dag en wij moesten die nacht weer om 5 uur klaar staan om met onze geboekte tour naar Agra te gaan. Dus jammer de bammer, hopelijk misschien nog in Mumbai.

Agraaaa.... Afspraken, afspraken, afspraken.. je moet hier echt je geduld leren bewaren, want het looopt nooooit zoals het gezegd wordt of gepland. We zouden sochtend gehaald worden en om 11 uur savonds weer thuis zijn. De man van het hotel zei toen: reken maar dat jullie pas 3 uur snachts thuis komen, want dat is steeds zo. okido.. 3 uur snachts dan.
We liepen naar de bus en onderweg ben ik echt het naarste van de hele India reis tegengekomen. Er heerst hier veel armoede, groot verschil tussen arm en rijk. Maar wat we die ochtend zagen was echt te erg en werd je van je luxe toeristen leven toch wel weer in de realiteit gegooid. We moesten langs een man lopen die dood op straat lag, met allemaal vliegen op zich en half uitgekleed. Daar schrokken we echt wel even van. Het leven ging er gewoon door en de lokale bevolking keek er niet van op. Waarschijnlijk was dit dus niet een uitzondering....

De busreis.. laten we zeggen (of schrijven) dat Konrad wel meteen in het diepe werd gegooid, want het was de ergste busreis tot nu toe. Natuurlijk werd die weer helemaal volgepropt en wilde ze op de achterste rij 7 personen kwijt in plaats van 5. Ondertussen hebben Lies en ik keihard onze kop gestoten bij een hobbel tegen het aircosysteem en als kers op de taart zijn we er uitgevist om verder te gaan met een rixia. We zaten samen met nog twee andere touristen op de achterste bank. Er stapte een rixiadriver in die ons vertelde dat we nu beter met hem mee konden gaan, omdat deze bustour heel snel zou zijn en alleen gericht op Indiaers, zodat je maar weinig tijd had in de Taj Mahal. Wij braaf uitstappen en in de rixia gesprongen. Toen we bij het Rode fort stonden om een foto te maken van een muur, ja een muur... kwamen we erachter door vriendelijk te vragen dat we hierna alleen maar naar shops zouden gaan en dan nog even Taj Mahal. Na flink in discussie te zijn geweest heeft hij ons geirriteerd weer afgezet bij onze bus. Waarna we werden bestormd door kleine kinderen die allemaal koekjes wilden. We hadden het pakje koekjes weggegeven aan een klein meisje dat kwam bedelen. Lies en ik hebben besloten om geen geld meer te geven, maar eten, want dan kunnen ze het tenminste zelf gebruiken. Afijn, wij hadden geen koekjes meer dus uiteindelijk zijn we uit ellende de bus ingesprongen waar daarna nog allemaal dingen tegen het raam werden aangeknald. Voor de rest liep het dagje best rustig, we hebben de Taj Mahal gezien, zijn nog een paar Indiaese rituelen ingegaan en toen kwamen we snachts weer thuis. De volgende dag hebben we nog even wat gewinkeld en snachts brachten we Lies naar de Airport.... daar ging ze al weer!!!!

De volgende dag zijn Kon en ik even naar het Rode Fort in Delhi geweest en hebben we er een sport van gemaakt wie de mooiste eekhoorn op de foto krijgt. Onze bus ging pas snachts naar Simla, dus zijn we ook nog even voor 50 roepie naar de grootste dierentuin van India geweest. Wat best lachwekkend is, omdat het zo groot is en de dieren zoveel ruimte hebben, dat je praktisch geen dier vooraan het hek kunt spotten. Dus we namen genoegen met een paar herten en en mooie wandeling van twee uur. Savonds mochten we nog even snel in het hotel een kamertje gebruiken om ons weer op te frissen van de dag, we hadden echt een super relax hotel! Toen bracht een werknemer van hotel ons naar de bus. Die bleek niet om 8 uur te komen, uiteraard... INDIAAA! Dus zijn we naar zijn kantoor gegaan ergens in een hoog steegje. Alles in dat kantoortje stond nog ingepakt. Dat is wel typerend hier, want ze proberen alles nog zo nieuw mogelijk te houden, dus: autostoelen, computers, bureaustoelen.. alles zit nog in plastic. Dus Kon en ik hebben daar een uurtje gewacht tussen het plastic en toen brachten ze ons naar de bus. Echt, super luxe fijne bus! Ik had nog niet eerder zoiets gespot in India. Heel veel ruimte en de bus werd niet volgestopt. We zijn gewoon met 10 personen naar Simla gereden, en dat zegt echt wat.

In Simla hebben we een mooi hotelletje kunnen vinden met uitzicht op de bergen en de aapjes. Ik schrok me een dood, toen ik uit het raam keek vanuit mijn bedje en ineens een grote aap op het kozijn ons aan zat te staren. De eerste regel in het hotel was ook: houd je raam dicht voor de apen! Simla was een stad waar ik al zolang naar op zoek was. Het was er echt ontzettend schoon. Als je wat op straat gooiden kreeg je een boete van 5000 roepie. Alles was daar zo sfeervol en de apen stonden op 1 meter afstand je aan te ga-apen(haha, oke flauw). We zijn er twee nachtjes gebleven en hebben daar flink wat afgewandeld. Kon is nogal lekker van het sporten en ik hobbel er zegmaar achteraan, maar het is wel goed voor me haha. We hebben een tempel beklommen met een gehuurde stok (want die moest je hebben tegen de apen). Er was ook een vrouw achter ons aangevallen door een aap, dus toen vond ik ze een stuk minder knuffelbaar. Onderweg (een nogal stijle weg omhoog), hebben we twee meisjes ontmoet uit India. Konrad banjerde lekker door en ik hobbelde er toen niet meer alleen achteraan, maar met de twee meisjes, wat opzich wel een band schepte haha. Maar toen ineens kreeg het meisje een speurt en pakte kon en mij vast. En met ze allen hand in hand zijn we die tempel in gerend, waar haar familie stond. We werden er omhelst en gefotografeerd, wat eigenlijk wel weer voor iets lachwekkends zorgde. Na een tijdje zijn Kon en ik weer terug gegaan en hebben we een relax barretje gevonden. Hier ontmoeten we Amanou uit India. Hij heeft gestudeerd in Parijs en een paar maanden gewoond in Nederland. Toffe relaxte kerel en omdat we uit Nederland kwamen, vertelde hij ons alle plekjes in India voor de beste wiet, waar ik stiekem wel weer een beetje de slappe lag van kreeg. Hij nodigde ons uit om naar Malana te komen, een klein dorpje midden in de bergen en als hij nog eens in NL was moest ie maar even bellen.

De volgende ochtend hebben we een bus gepakt naar Manali. In het noorden is het geloof ik niet echt noodzakelijk om de bussen vol te stouwen, dus we hadden weer een relaxte bus. Onderweg ontmoetten we Claire. Zij was ook onderweg naar Manali en reisde alleen, omdat haar vrienden India niet leuk vonden en hem na een week weer waren gepeerd. Lies, bedankt dat je bent gebleven.. hahahaha!:P Nee, wij vinden India wel leuk! Dus busreis was super mooi en de eerste bergen met sneeuw waren al weer zichtbaar. We kwamen er savonds aan, hebben met zn allen even wat gegeten en Kon en ik hebben nu een super fijn appartementje voor maar 500 roepie! We zijn die dag erna naar een tempel geweest, weer lekker klimmen en lopen, maar ik mocht toen ik boven was van Kon een konijn vasthouden. Raar verhaal.. Grote bergkonijnen, die je voor 20 roepie kon vast houden en daar een fotootje van kon maken. Zonder te vragen zetten de andere vrouw haar konijn om mijn schouder, dus daar stond ik met 2 konijnen: eentje op mijn trui en eentje geplant in mijn nek. En hoppa.. 40 roepie. hahaha ja mooie stunt.
We zijn daar een natuur park in gewandeld waar Kon met allemaal Indiaers met hun zonnebrillen op de foto moest. Toen we nog door een kudde honden achterna werden gezeten besloten we de berg maar weer af te wandelen. Je kan hier heerlijk eten en het is ook een stuk rustiger en schoner, dus we vermaken ons prima.
Gisteren wilde we naar het speelparadijs voor de toeristen. We zijn per taxi gegaan die ons voorstelde eerst nog naar een mooi stukje natuur te gaan, waar we echt zo blij mee waren. Wat was dat moooi! Tussen de bergen en sneeuw en himalaya! Afijn, om daar weer weg te komen was een grotere uitdaging en verkeer stond er een uur vast en wij moesten keren, maar het was maar een klein weggetje omhoog, dus avontuur avontuur en wachten, wachten. Daarna bracht hij ons naar Solang Valley, Het speelparadijs.. of.. het afgerachte festival terrein met levensgevaarlijke constructies.... hahaha er werden een paar toeristen van de berg afgerold in een plastic opgeblazen, met hollende werknemers erachteraan om die bal te kunnen stoppen. Graag wilde ik gaan paardrijden door de natuur, maar dat is hier ook anders. De paardjes zijn zielig en dat maakt het ritje niet leuk. Ook kon je er quad rijden, maar dat is dan 1 rondje van 2 minuten, daarnaast kon je nog in een skilift waar het te mistig was om iets te zien, en als top was het paragliden helemaal geen succes. Dus daar kreeg ik alweer de slappe lach van, ' het speelparadijs'... Ach ja.. het was een grappige ervaring, maar totaal doelloos. Ondertussen had ik de chauffeur weer naar Manali terug gestuurd, omdat ik dacht dat we ons er nog wel meer dan 3 uur konden vermaken. De chauffeur keek me nog een beetje raar aan, maar dat begreep ik toen nog niet echt. Nou.. het zat zo.. iedereen was hier met zijn eigen taxi en daar kon je weer mee terug. Dus.. het gevolg was dat Kon en ik geen vervoer meer terug hadden en 14 km konden teruglopen. Het begon te regenen en het was koud, dus dat was weer zo'n lekkere typische actie.. hahaha. Ach maar een km verderop was het super mooi! En hebben we echt een super mooie wandeling gehad tot aan Manali. Onderweg hebben we nog wel even moeten wijken voor wat honden en zijn we gesprongen op een huis, grappig genoeg, sprongen ze ons gewoon achterna. En zijn er nog wat auto's gestopt om foto's van ons te maken. Ik moet zeggen, door Konrads blondheid blijven de foto's maar komen. Gisteren zijn we even heerlijk bijgekomen met lekker eten en een filmpje en vandaag hebben we chill dag. Dus we zullen morgen wel weer lekker banjeren door de bergen, wat is het hier mooi zeg! We hebben nog geen plannen, geen routes en geen besef van dagen, heeeeeeer-lijk!

Momenteel typ ik mijn verslagje in een internetcafeetje naast een stonede kerel uit Nederland (nee geen Konrad) die aan het skypen is met zijn buddie en verteld dat de Dalai Lama het hoofd is van de boedhisten en het zo druk heeft dat hij nooit thuis is, hij heeft het nog drukker dan de topman van Shell. Met deze wijze woorden wil ik graag dit verslagje afsluiten.

Sorry voor dit lange verslag, maar ik ben nogal van de details! Zo.. hoe is het in Nederland?